اشعار

در میان خلـق با او بوده هم‌سر فاطـمه            از ازل ساقی علی بوده‌ست، کوثر فاطمه

نام زهرا می‌درخشد در میان اهل بیت            سیزده معصوم ما دُرّند، گـوهـر فاطمه

اگرچه كـاهم از آتش إبـا نخـواهم كرد            نمـاز سوخـتـنم را قـضا نخـواهم كرد

بدون مهر تو خـورشید را نمی‌خـواهم            بـدون نـام تو حـتی دعا نخـواهم کـرد

زهـرا اگر به صورت کـامل بیان شود            زیـر و زبـر تمـام زمـین و زمـان شود

گرچه خودش به پای علی پیر شد ولی            یک جلوه‌اش بس است که عالم جوان شود

شـکر که سـرمایه‌ام محبتِ زهـراست            روضه اگر آمدم به دعـوتِ زهراست
صاحب هر پرچم است و بانی مجلس            هر کجا حـسیـنـیه شد هیأت زهراست

تـوان واژه کجـا و مـدیـح گـفـتـن او؟            قلم، قـناری گـنگی‌ست در سرودن او

چه دختری، که پدر پشت بوسه‌ها می‌دید            کـلیـد گـلـشن فردوس را به گردن او

محمّد را گرامی دخت احمدپروری زهرا            ابر مرد دو عالم را یگانه همسری زهرا

تو امّ الاحـمد و اُمّ الکـتـاب و اُمّ اسـلامی            تو فرقانی، تو طاهایی، تو قدر و کوثری زهرا

با لحن عـاشـقـانه و زیـبا خطاب کن            کـوثر بـخـوان و أمّ أبیهـا خطاب کن

نـام قـشنـگ مـادرمـان را به احـترام            با نغمه‌ای ملیح و خوش آوا خطاب کن

به صورت آدم است و خلق و خویی چون ملک دارد           کسی که دست در چرخاندن چرخ فلک دارد

خدا از شادی او شاد و از خشمش غضبناک است           خدا از جنس خود روی زمین سنگ محک دارد

اگر که ماهِ دلآرا بخـوانمـش ظلم است            اگر طراوتِ باران بگـویمش بی‌جاست

اگر هوایِ بهاران بخوانمش غلط است            خطاست اینکه بگویم وسعـتش دریاست

فرو می‌ریزد امشب از نگاهت بغضِ سنگینم            چنان محصور در اشکم که جایی را نمی‌بینم

دلم خون است از صحن و سرای بی‌نشانِ تو            تو می‌بینی که می‌سوزم تو می‌دانی که غمگینم

عـلـت خـلـق مـاسـوا زهـراست            سـتـر نامـوس کـبریا زهـراست

بـر چـهــلـه نـشــیــنـی احــمــد            آنچـه دادنـد در حـرا زهـراست

روزها خـورشید را در آسـمان انداخته            چـادرش را بر سـر کـل جهـان انداخته

حرز بازوبند حیدر بوده پس با این حساب            چارچوب قـلعه را با یک تکان انداخته

شاعرم؛ مثل همیشه، با قلم، در می‌زنم            در بهشتم؛ چون قلم، در وصف مادر می‌زنم

هر شب قدرم، پُر از تقدیر صبحی روشن است            تا دم از آن نـامِ با قـرآن برابـر می‌زنم

می‌نويسم به نام حـضرت نـور            می‌نويسم به خطِّ شعر و شعور
دست در دسـت عـشق بگـذارم            تا رسانَد مرا به فـيض حضور

الـسـلام ای مـادرِ شـاهِ شهـیـدان السلام            الـسـلام ای کـوثرِ جاریِ قـرآن الـسلام
السلام ای اشـرفِ زنهای عـالـم فـاطمه            ای زلالِ قـطره‌های نابِ بـاران السلام

داریم به دل گـرمیِ طـوفـانِ نجـف را            داریم به لب مِدحَـتِ سلـطـانِ نجف را
داریم به سَر سجـده به ایوان نجف را            خوردیم فـقـط شُکرِ خـدا نان نجف را

استجابت زیر دستِ دستهای فاطمه‌ست            بهترین کرسی عرش الله جای فاطمه‌ست
»لافتی الا علی» حمد و ثنای فاطمه‌ست            چونکه حیدر هم خودش اهل کسای فاطمه‌ست

قدم هرجا گذاری خاک آن زر می‌شود قطعأ            غلام حقله گوش تو ابوذر می‌شود قطعأ

من از ‌اُمِّ اَبیهـا  بودنت فـهـمیده‌ام زهـرا            کسی که دخترش باشی پیمبر می‌شود قطعأ

نامِ زهرا که کوثرِ عشق است            هـمـسرِ او دلاورِ عـشـق است
مـجـتــبـی از ســلالــۀ بــاران            به حسینش که آخرِ عشق است

شـبانه تـا که درِ رحـمتِ خـدا وا شد            تـمام شـهـر، درون قـنوت او جا شد

خـیـال کـردم، سـجـاده بـود، امـا نـه            درِ بهـشت خدا بود نیـمه شب وا شد